Col-Week

De organisatie is vaak al op maandag aanwezig op het park. Nog even genieten van de “stilte voor de storm”, nog even de laatste dingen voorbespreken met elkaar. Een moment om met elkaar stil te staan bij het werk wat we verzet hebben. Vaak samen met onze partners en kinderen, want zonder hun steun, zouden wij dit niet kunnen doen.

Als op maandag of dinsdag Fons Dekkers Catering en de tentenleverancier arriveren op het park, staan er vaak al een aantal deelnemers en vrijwilligers klaar om de handen uit de mouwen te steken. Daarnaast arriveren vaak in de loop van de dag al busjes met alle materialen. We richten met elkaar de tent in en checken aan het eind van de dag of de bar en tapinstallatie goed werkt. Doorgaans geen problemen 😉

Op woensdag arriveren de meeste deelnemers en vrijwilligers en komen de bussen aan. Steevast worden deze ontvangen door een welkomstcomité bij de ingang van het park. Gezamenlijk lopen we naar de tent waar de sleutels van de huisjes uitgedeeld worden.

De tent achterin het park is de centrale plek tijdens ColSensation. Hier vind je onze Hospitalty Corner waar vrijwilligers en organisatie klaar zitten om jullie vragen te beantwoorden. Dit is ook de plek waar we de buslijsten ophangen, waar je consumptiebonnen kan kopen (Pinnen? Ja graag!) en eventueel “last-minute” je shirt kan ruilen voor een andere maat. In de grote tent heerst een gezellige ontspannen sfeer. De bar wordt eind van de middag geopend en dan is het de hoogste tijd om met je Colvrienden en -familie te proosten! Veilig aangekomen in Frankrijk en vol energie voor de komende dagen!

We blikken inmiddels vooruit naar de donderdag voor ColSensation. De dag van de briefings EN het ColSensation-ontbijt. Hoe het ontbijt er dit jaar uitziet lees je in het informatieboekje. De spanning stijgt langzaam onder de deelnemers. Vandaag is de dag om nog even dat laatste trainingsrondje te doen op de fiets of lopend. Voelt alles nog goed aan? Is mijn fiets in orde?

Ondertussen worden op het park de deelnemerstassen verzameld. De materialen voor de posten worden verdeeld, busjes worden alvast geladen en de eerste fietsen van oa de Cingle-gangers worden in de bus gezet. De motards worden gebriefd en (onze rijdende hulpbrigade) verkennen de berg en route.

We houden een vrijwilligersbriefing. We lopen alle posten na, benoemen eventuele bijzonderheden en benadrukken nog maar eens hoe ongelofelijk belangrijk de vrijwilligers op de berg zijn. Zonder hen zouden we dit evenement nooit zo weg kunnen zetten!

En dan….de grote briefing…iedereen verzameld zich langzaam bij de tent in zijn/haar ColSensation-shirt, de klanken van het Col-nummer schallen over het park. Een gevoel van saamhorigheid en verbondenheid daalt over ons heen. Daar staan we dan met z’n allen. Een dag voor het evenement. We nemen eventuele bijzonderheden (weersomstandigheden, etc) door en benadrukken dat veiligheid voorop staat. Iedereen komt boven, maar minstens zo belangrijk vinden we het dat iedereen weer veilig terug komt.

…En dan dat bijzondere moment…we staan met z’n allen stil bij waar we het allemaal voor doen. Kanker laten verworden tot een chronische ziekte, waar geen mensen meer aan sterven. De wens voor die persoon of personen waarvoor jij omhoog fietst of loopt. Schouder aan schouder hopen we, herdenken we en luisteren we naar bijzondere verhalen

Daarna is het tijd voor de groeps- en teamfoto’s. Genieten we van de pastamaaltijd en gaan we vroeg ons bedje in. Morgen DE dag

Het is inmiddels vrijdag…de grote dag is aangebroken! Vroeg in de ochtend (rond 5.30/6.00 uur) vertrekt de eerste bus van het park. De vrijwilligers rijden de berg op om de posten op te bouwen. Voorzichtig…want in het donker rijden onze eerste deelnemers al richting de top. Zij hebben het bijzondere voorrecht de zonsopkomst te zien op de Mont Ventoux…een adembenemend schouwspel

De grootste groep deelnemers vertrekt later in de ochtend. Vanuit Bedoin loopt de weg de eerste 5 km vals plat omhoog. Vergis je niet door hier hard van start te gaan. Je hebt je energie nog hard nodig voor later op de berg ;). Je fietst of loopt door kleine gehuchtjes richting “het bos”.

Na de haarspeldbocht bij St Esteve begint de echte klim. De weg verdwijnt vanaf hier in het bos en heeft een stijgingspercentage tussen de 9% en 11%…een fijne binnenkomer 😉

Op 6,9 km van de start bevind zich hier in het bos de eerste bergpost. Hier liggen bananen, krentenbollen, water, een schouderklop en een aanmoediging op je te wachten. Het eerste deel van het bos is het gedeelte met de 7 bochten. Je kunt hier moeilijk vooruitkijken en de weg lijkt eindeloos door te gaan. Zorg dat je je goed insmeert met DEET. In het bos vliegen veel vliegen, horzels, etc. Die wil je graag op afstand houden, zodat je je kan concentreren op de klim. Fiets of loop je eigen tempo, het is geen wedstrijd ;)……en kijk goed uit voor tegemoetkomende dalers en ander verkeer op de berg!

De volgende 10 km blijf je in het bos fietsen. Soms lijkt de weg even iets minder steil…een hele verademing. In dit gedeelte van het bos zit een steile haarspeldbocht in. Onze vrijwilligers staan hier strategisch opgesteld om je te waarschuwen voor eventueel tegemoetkomend verkeer. Op ruim 10 km staat de 2e bergpost voor je klaar. Ook hier wordt je weer warm ontvangen door onze vrijwilligers. Neem je tijd. Rust even en zorg dat je goed eet en drinkt.

Wat bemoedigende woorden van onze vrijwilligers, een zetje in de rug bij het opstappen en hop!, op naar Reynard.

De weg in dit gedeelte van het bos wordt weer iets breder en het landschap opent zich wat. De klim wordt er helaas niet minder steil op ;). Ook op dit gedeelte klim je gemiddeld tussen de 8,5% en 10,5%. Of je nou fietst of loopt, je kuiten zal je inmiddels voelen.

De weg slingert in flauwe bochten door het landschap en lijkt soms eeuwig te duren. Gelukkig zijn er andere ColSensation-gangers op de route en ben je niet alleen. Je moedigt je elkaar aan, fietst of loopt een stukje met elkaar mee.

Regelmatig rijdt er een motard voorbij. Hij vraagt of alles nog goed gaat…je steekt je duim omhoog! Toch fijn dat er overal mensen zijn die je volgen, met je meeleven en je aanmoedigen. Zo komen er meer busjes en auto’s voorbij van de organisatie en komen supporters langs van andere deelnemers…en allemaal laten ze even weten dat ze ervoor je zijn.

Vergeet ook niet af en toe even te lachen naar de fotograaf en cameraman 🙂 Dan lijkt het later op de foto’s en video in ieder geval dat je met 2 vingers in je neus de berg beklommen hebt 😉

Nog even doorbijten…je bent bijna bij Reynard!

Na km 14 wordt het bos wat dunner, Chalet Reynard verschijnt! Supporters die zijn mee gereist zitten vaak hier, bij mooi weer, op het terras. De post van de organisatie is nog een klein stukje verder. Daar zie je de rode tenten van KWF al staan en een kleine oranje brigade staat je op te wachten. Je wordt met applaus en open armen ontvangen. Dat heb je maar mooi geflikt!

Bij post 3 kan je even opladen. Bij het restaurant kan je eventueel pannenkoeken eten en je even opwarmen als het koud is. Bij de post kan je even in de schaduw zitten of zijn er warme dekens bij koud weer. EN hier zijn masseurs aanwezig. Zijn de klimkilometers je zwaar gevallen, dan kan je hier even je spieren los laten masseren voor je beklimming naar de top.

Als je omhoog kijkt, dan lijkt die top niet eens meer zover weg! Maar schijn bedriegt 😉 Je doel, je eindbestemming. Nog heel even je benen wat rust geven en genieten van de sfeer om je heen. Zometeen ga je verder….het maanlandschap in….

Na wat welverdiende rust is het tijd om weer verder te gaan. In de verte zie je het weerstation boven op de top van de Mont Ventoux. Daar moet je heen! Nog 6 km te gaan!

Vanaf nu gaat het stijgingspercentage weer langzaam omhoog. Na enkele bochten begint hier het beroemde (en beruchte) maanlandschap.

De weerselementen hebben hier vrij spel. Regen en wind kunnen de klim ineens een stuk zwaarder maken. Met een beetje geluk schijnt de zon en voel je de warmte weerkaatsen van het kalksteen om je heen. Zo hadden we in 2014, 2015 en 2019 prachtig zonnig weer met een hoofdletter Z! In 2016 huldde de berg zich de hele dag in mist en heeft het geregend. In 2017 hadden we veel wind en was het bere koud…in het begin van de dag zijn zelfs sneeuwvlokken waargenomen! In 2022 was er een ware tweedeling, waarbij de top de hele dag in de mist gehuld was en de rest van de berg genoot van de zon. Eind van de middag hebben we vanwege harde windstoten de top eerder gesloten.

De weg slingert langzaam omhoog en die top lijkt maar niet dichterbij te komen. Kijk ook af en toe eens naar links en geniet van het prachtige uitzicht over het dal wat je van hieruit hebt! Dan zie je wat je al wat een hoogte je hebt afgelegd!

Iets over de helft van de route tussen Reynard en de top vind je bergpost 4. Hier kan je nog een laatste banaan en krentenbol scoren voor je begint aan de laatste kilometers richting de top. Als het koud is of regent kan je hier even opwarmen en opdrogen.

Nu op naar de laatste kilometers! Op naar het monument van Simpson op 1,3 km van de top. Want zeg je Mont Ventoux, dan zeg je Simpson…

Simpson…de Britse wielrenner die in de hitte tijdens een etappe van de Tour de France van zijn fiets viel en overleed. Het is een indrukwekkend gezicht….het monument staat vaak vol bidons, petjes en andere  (voor mensen soms betekenisvolle) spulletjes.

Het doet je maar beseffen…de Mont Ventoux beklimmen is niet niks. Je levert een topprestatie!

De meters door het (zo beruchte) maanlandschap strekken zich voor je uit. De ene bocht na de andere bocht volgt. Een enkeling loopt een paar meter met de fiets aan de hand, verzamelt krachten en stapt weer op….ook wandelend wegen de laatste loodjes het zwaarst. In een van de laatste bochten bevindt zich een uitkijkpunt. De moeite waard om even te stoppen (en gelijk een goed excuus ;)…) Nog even opladen voor het laatste stukje.

Vanaf hier is het verstand op “0” en alles geven wat je hebt! Vlak voor de laatste bocht zitten enkele vrijwilligers. Ze laten de top alvast weten dat je eraan komt en geven je de laatste aanmoedigingen…Je weet…je hebt nog een hele steile bocht te gaan…nog enkele tientallen meters.

Vanaf de top hoor je Guyot met de megafoon deelnemers omhoog schreeuwen. Het geeft je kracht…een oranje ColSensation-delegatie staat klaar voor je…ze hebben je gezien…ze weten dat je eraan komt…je bent bijna op de top!

De laatste meters doen pijn, maar met een grote glimlach van euforie en tranen vanwege het besef dat degene voor wie je dit doet er misschien niet meer is, leg je de laatste meters af. Je hoort je naam, je wordt omhoog geschreeuwd. Met open armen wordt je ontvangen. Je hebt het gedaan! Je hebt een TOP-prestatie geleverd!

Boven op de top staan familieleden, vrienden of collega’s je op te wachten. Samen besef je wat je gepresteerd hebt met elkaar. Op de in memoriam wall op de top lees je de verhalen van andere deelnemers. Tijd om jouw verhaal op te hangen. Je rugnummer met een naam of die foto die heel de beklimming achterin het zakje van je fietsshirt heeft gezeten. Hier heb je het voor gedaan…

Nog even nagenieten op de top en dan moe, maar voldaan weer terug naar beneden. Op naar het park, op naar de BBQ! Daar vieren we het volbrengen van die topprestatie, Daar vieren we het leven!

Voel die ColSensation-vibe!