Karin de Wild (56)

In februari 2023 kreeg mijn man Jan de diagnose teelbalkanker. Op maandag ging hij naar de huisarts omdat hij tijdens het weekend wat raars had gevoeld – op maandagmiddag had hij een echo en op woensdag lag hij al onder het mes. Alles ging zo snel – het overkomt je, je dendert door, maar tijd om stil te staan bij wat er allemaal gebeurt heb je eigenlijk niet.
Natuurlijk is het vreselijk om zelf de diagnose kanker te krijgen – maar ook voor mij als partner was het ook een achtbaan. Je maakt je ontzettend zorgen om je geliefde en je gezamenlijke toekomst, maar tegelijkertijd gaat de zorg voor de kinderen, het huishouden, het regelen van alle praktische zaken en je werk gewoon door. Gelukkig is mijn werkgever (FashionPower in Zundert) een grote steun voor mij geweest tijdens deze zware periode. Niet alleen gaven ze me alle ruimte die ik nodig had om voor Jan te kunnen zorgen, maar er was ook aandacht en betrokkenheid. Hier ben ik ze heel erg dankbaar voor.
De operatie ging goed en de CT-scan toonde aan dat er geen uitzaaiingen waren. Jan was er gelukkig op tijd bij geweest en verdere chemo of bestraling waren niet nodig. Een periode van lichamelijk herstel volgde en dan volgt eigenlijk pas de mentale klap. Jan was het vertrouwen in zijn lijf kwijt geraakt, hij had de eerste weken veel pijn en het herstel ging hem niet snel genoeg. Voor iemand die zijn ontspanning haalt uit sporten, levert het niets kunnen doen alleen maar extra stress op. Maar het lichamelijk niets kunnen doen, leverde wel ruimte op om na te denken over de toekomst. En Jan heeft dit zwarte hoofdstuk uiteindelijk een positieve afsluiting gegeven. Het heeft hem ertoe gezet om het roer om te gooien en om zich na ruim twintig jaar als fotograaf werkzaam te zijn geweest, om te laten scholen tot docent. Hij staat nu voor het tweede schooljaar bij de KSE voor de klas als wiskundedocent, zit zelf weer in de schoolbanken en is helemaal op zijn plek in deze nieuwe rol.
De controlescans die Jan elk half jaar krijgt, hebben tot nu toe geen uitzaaiingen laten zien, dus als dit zo doorzet, ziet voor ons de toekomst er rooskleurig uit.
Helaas is dat niet voor iedereen zo en daarom is onderzoek zo belangrijk. Ja, er kan al ontzettend veel, maar helaas kan er ook nog heel veel niet.
Met de ziekte van Jan kwam kanker natuurlijk ineens heel dichtbij, maar als je om je heen kijkt, zie je dat het voor iedereen eigenlijk wel dichtbij is. We hebben collega's, vrienden, familie die direct en indirect getroffen zijn door kanker. Sommigen hebben het geluk gehad dat ze nog in ons midden zijn, van anderen hebben we helaas afscheid moeten nemen. Laten we samen een vuist maken zodat we van niemand meer afscheid hoeven nemen.
Jan gaat 3x de Mont Ventoux op en af fietsen, ik zal de berg te voet bedwingen en we hopen dat jullie ons, maar belangrijker nog, alle mensen die getroffen zijn door kanker, willen steunen met een donatie. Alvast bedankt!