Jesca Pieters (89)

ColSensation september 2024 met mijn gezin?!

Ik weet nog dat ik met Len (mijn man), september 2021, bijna aan de top was van de Mont Ventoux en we tegen elkaar zeiden: 'Hoe mooi en bijzonder zou het zijn als we dit met onze kids ooit kunnen doen'. Tussen hoop en vrees in of dat er van zou komen.

Het begon op 28 januari 2016, inmiddels 8 jaar geleden, met de boodschap: "Mevrouw Pieters, u heeft borstkanker met uitzaaiingen in de lever. We kunnen u niet beter maken, maar proberen uw leven te verlengen". Ja, er is heel wat gebeurd in die jaren op kankergebied; zware chemo's, operatie, kanker weg in lever, kanker terug in andere borst en longen. Hersentumor in 2020 die succesvol verwijderd is, tig scans en inmiddels ontelbare rondes medicatie verder. En ondanks dit...wat heb ik een kostbare, liefdevolle, dankbare, onbeschrijfbaar mooie jaren. En ja zeker...ik hoop op nog zoveel meer van deze weken, maanden, liefst jaren. 8 jaar...al een verdubbeling van het maximale wat ik toen te horen kreeg. Ik weet dat het opeens anders kan gaan, sta daar soms bij stil, ben bang voor de snelheid van het leven. Met veel verdriet zie ik dat om mij heen. Soms wil ik schreeuwen: STOP! Maar alles gaat door en ik mag daar nog steeds onderdeel van uitmaken, mijn kinderen zien opgroeien, genieten van veel mooie momenten met zoveel lieve mensen. Ik ben dankbaar, intens dankbaar. En bid en hoop dat er nog jaren bij komen.

In 2018 ben ik door Wendy, mijn dierbare vriendin, meegevraagd om met ColSensation de Mont Ventoux te bewandelen. Voor het goede doel; geld ophalen voor kankeronderzoek. Voor ons; samen stilstaan bij mijn ziekte, samen stilstaan bij dieptepunten en zoveel meer bij hoogtepunten. Ik heb nooit kunnen omschrijven wat deze reis, een reis in vele opzichten, heeft betekend.

In 2021 kon ik met mijn lieve man Lennert deze bijzondere dagen samen meemaken. Met een lach en een traan. Tranen van verdriet, maar oh zo meer van geluk, liefde en dankbaarheid.

En dit jaar dus met mijn man en kinderen. Het is moeilijk te omschrijven wat dit betekent. Het betekent voor mij een bijzondere weg. Een weg om met je kinderen te bedenken hoe we geld gaan ophalen voor het goede doel, dat we ervoor gaan trainen, kuiten kweken (eh ik denk voor mij meer moeite dan voor die sportieve kids van mij), dat ze aan anderen vertellen wat ze gaan doen en waarom, dat je andere gesprekken met ze hebt en krijgt (diepere vragen en opmerkingen) en daar...dat we SAMEN uit ons eigen wereldje waar alles normaal is geworden, alles doorgaat en we doorgaan; stilstaan. Stilstaan bij wat onze liefde voor elkaar inhoudt, wat kanker met ons doet (positief maar ook zeker wat moeilijk is), wat er kan gebeuren, hoe onzeker onze toekomst samen is met daarin de zekerheid van de liefde en vertrouwen in elkaar. Ik hoop jullie, na september, die ervaring te mogen laten weten!

In gedachten loop ik straks niet alleen (eh sowieso niet alleen :-)) de Mont Ventoux om de redenen die ik heb beschreven. Ook met de namen en gezichten van mensen (en wensen) in mijn achterhoofd die niet het geluk hebben deze reis met kanker langer te mogen maken en ervaren.

x-Jesca-x
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hierboven lees je mijn beknopte, maar persoonlijke verhaal. Daarnaast deel ik de visie van
Colsensation: “Iedereen heeft een eigen reden om deel te nemen aan ColSensation, maar uiteindelijk heeft iedereen hetzelfde doel. Zoveel mogelijk geld in zamelen voor onderzoek naar de genezing van kanker en regionale kankergerelateerde doelen. Elke euro gaat 1-op-1 naar onderzoek! Wij dromen van een wereld waarin kanker beter te behandelen is, waardoor kanker te genezen is (of verwordt tot een chronische ziekte) en waarin kankerpatiënten een betere kwaliteit van leven hebben. Hiervoor is onderzoek nodig“.