Eelco Konings (30)

In mijn hoofd heb ik deze e-mail al heel vaak geschreven, maar nu ik het écht op moet schrijven valt het me toch zwaarder dan ik had gedacht.

Het is een paar dagen voor Kerst begin jaren negentig. Er hangt een gek soort spanning in huis. Mijn moeder kookt, mijn broertje en ik zijn gewoon thuis en hangen wat rond. Mijn vader is bij de dokter. Hij is al jaren bloeddonor en bij zijn laatste donatie is er iets geks te zien. 'Het zal wel een ontsteking zijn ergens', is de eerste gedachte. Dan slaat de autodeur dicht, de voordeur wordt opengegooid en dichtgesmeten en mijn vader komt hard huilend binnen en rent naar de keuken. 'De dokter denkt dat ik leukemie heb!' en even later staan we als gezin huilend en knuffelend in de keuken. Vanaf dat moment is op slag alles, alles, alles anders... Chronische leukemie is de diagnose. Er bestaan medicijnen voor om die chronische situatie zo te houden.

Acute leukemie volgt al veel te snel en een directe opname in de Daniël den Hoedt-kliniek in Rotterdam is noodzakelijk. De hele medische molen volgt. Die sportieve man die altijd zo gezond en gematigd leefde, takelt voor mijn ogen af. 'We blijven vechten, dokter!', zegt hij als we te horen krijgen dat er bijna geen medicatie meer voorhanden is. Bijwerking op bijwerking volgt en uiteindelijk sterft hij daaraan. Ja, de leukemie was weg, maar zijn lichaam was gesloopt door een cocktail van medicijnen.

Hij was een fervent fietser. Hij bedwong onder andere Alpe d'Huez en met hem in hart en hoofd zijn mijn broer en ik die berg ook op gefietst, jaren na zijn overlijden. Een emotionele rollercoaster van bizarre omvang.

Dat is niet het enige verhaal dat ik te vertellen heb, maar wel het meest persoonlijke. Nu ik er zo over nadenk is kanker nooit ver bij me vandaan. De nieuwe partner van mijn moeder, een aantal familieleden en ga zo maar door: allen overleden aan de gevolgen van kanker. Die nabijheid vind ik heel eng.

Onderzoek naar (nog) betere medicijnen, opleiden van (nog) betere artsen, ondersteuning van patiënten en nabestaanden: het is allemaal zó noodzakelijk. Mag ik daaraan bijdragen door volgend jaar mee te doen aan ColSensation? Mont Ventoux staat al jaren op mijn lijstje. Nu krijg ik de kans die ik graag zou grijpen.